Obecnie terapia zespołu pęcherza nadreaktywnego (OAB) opiera się na leczeniu zachowawczym, farmakologicznym oraz zabiegach chirurgicznych tj. augmentacji pęcherza. Jednak to farmakoterapia stanowi złoty standard w leczeniu OAB.
Obecnie w Polsce dla pacjentów chorych na OAB dostępne są dwie refundowane substancje stosowane w tym wskazaniu: solifenacinum, pod postacią leku Vesicare oraz tolterodinum w postaci leków: Uroflow i Urimper. Poza wymienionymi powyżej substancjami na rynku dostępne są również inne leki na zespół pęcherza nadreaktywnego, których nie ma obecnie na wykazie refundacyjnym, np. darifenacina (Esmelex), fesoterodine (Toviaz), oxybutynina (Oxybutynin hydrochloride Accord) oraz mirabegron (Betmiga), która jest stosunkowo nową substancją dostępną w Polsce, zalecaną w leczeniu OAB jako terapia drugiego rzutu.
Pęcherz nadreaktywny jest schorzeniem przewlekłym, które można jednak skutecznie leczyć przy pomocy racjonalnej terapii nowoczesnymi lekami. Część leków stosowanych w leczeniu pęcherza nadreaktywnego powoduje u chorych szereg skutków ubocznych, dlatego terapia powinna być indywidulanie dostosowana do chorego. Z uwagi na to powinno się udostępnić pacjentom dostęp do wielu substancji leczniczych, poszerzając listę leków o pozostałe substancje leki w tym schorzeniu.
Gdy farmakoterapia zawiedzie, terapią drugiego rzutu zalecaną w leczeniu pęcherza nadreaktwynego jest neuormodulacja krzyżowa, obecnie niedostępna w Polsce, oraz podawana dopęcherzowo toksyna botulinowa.