Metoda leczenia moczenia nocnego jest uzależniona od:
W pierwszej kolejności zalecana jest tzw. uroterapia, polegającą na edukacji dziecka w postępowaniu z wypróżnianiem pęcherza, z uwzględnieniem zachowania prawidłowej postawy.
Na tym etapie równie istotna jest modyfikacja codziennych zachowań, do których należy między innymi unikanie spożywania zbyt dużej ilości płynów wieczorem, opróżnienie pęcherza bezpośrednio przed pójściem spać do łóżka a także unikanie niepotrzebnego powstrzymywania mikcji w trakcie dnia. Przyjmuje się wiek od 6 do 8 lat jako najlepszy dla wprowadzenia i utrwalenia tego typu modyfikacji.
Jeżeli poziom sukcesu nie przekroczy 60% należy rozważyć wdrożenie terapii za pomocą alarmu wybudzeniowego i/lub desmopresyny, rekomendowanej w przypadku pierwotnego izolowania moczenia nocnego spowodowanego nocną poliurią. Desmopresyna jest syntetycznym analogiem wazopresyny, zmniejszającym nocną produkcję moczu. Lek jest refundowany w leczeniu poliurii nocnej u dzieci.
Trening wybudzenia, rekomendowany w medycynie obok desmopresyny często nie przynosi zamierzonego efektu, a może spowodować nawyk wybudzania się w nocy w celu pójścia do toalety.
Istotne są również ćwiczenia, polegające na zwiększeniu ilości wypijanych napojów w ciągu dnia aby zwiększyć poziom wydzielania moczu, jednocześnie próbując wydłużyć przerwy między mikcjami.
Z innymi zaburzeniami dolnych dróg moczowych (zarówno pierwotne, jak i wtórne) wymaga zastosowania bardziej skomplikowanych metod leczenia, zależnie od współistniejących chorób. Tym niemniej, tak jak w każdym przypadku, konieczna jest wnikliwa diagnostyka.
W początkowym etapie leczenie nietrzymania moczu u dzieci sprowadza się do wyrobienia nawyku regularnego oddawania moczu. Dodatkowo, jeśli nietrzymanie moczu jest spowodowane nadreaktywnością pęcherza moczowego, można podawać leki antycholinergiczne, hamujące skurcze spontaniczne wypieracza.
Jeżeli dziecko cierpi na zaburzenia mikcji należy przeprowadzić tzw. reedukację, czyli naukę prawidłowego oddawania moczu (uroterapię). W razie konieczności uroterapię można wspomóc techniką monitoringu, wzmacniając odpowiednio efekty wizualne i akustyczne (biofeedback). Inną stosowaną u dzieci techniką z użyciem EMG-biofeedbacku jest relaksacja mięśni dna miednicy podczas mikcji.
Leczenie zaburzeń mikcji na tle chorób neurologicznych i wrodzonych wad układu nerwowego polega przede wszystkim na zwalczaniu stałego zalegania moczu w pęcherzu. Podstawową metodą leczenia jest cewnikowanie. W przypadku nadreaktywności wypieracza na tle neurogennym stosuje się leki hamujące skurcze wypieracza (antycholinergiczne).
Jeżeli leczenie zachowawcze nie przynosi rezultatów, konieczne staje się zastosowanie leczenia zabiegowego. Rozwiązaniem może być np. PTNS.
Przede wszystkim jednak należy pamiętać aby nie ganić i nie karać dziecka za moczenie lecz motywować je do zmian.