Pielęgniarka POZ

Pielęgniarka POZ – pierwszy krok ku diagnozie nietrzymania moczu

Zanim rozpoczniemy poszukiwania specjalisty w zakresie nietrzymania moczu lub szerzej pojętej inkontynencji warto udać się do pielęgniarki POZ. Oprócz lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) może ona odegrać istotną rolę w postępowaniu z pacjentem z nietrzymaniem moczu.

Pielęgniarka POZ, podobnie jak lekarz POZ, posiada wiele narzędzi służących profilaktyce, diagnostyce i leczeniu nietrzymania moczu. Mo skorzystać zamiast od razu rekomendować wizytę u lekarza specjalisty (np. urologa, ginekologa, geriatry czy proktologa). W nieco ograniczonym zakresie może diagnozować i leczyć pacjentów.

Pielęgniarka, która ukończyła specjalistyczny kurs, może wystawiać recepty na niektóre leki oraz zlecenia na zaopatrzenie w określone wyroby medyczne. Ma również możliwość wystawiania skierowań na dalsze badania diagnostyczne. Ponadto zajmuje się edukacją pacjenta w zakresie postępowania w zapobieganiu chorobom czy też funkcjonowania z nimi.

Rolą pielęgniarki POZ (jak również lekarza POZ i położnej POZ) jest:

1. Inicjowanie rozmowy, identyfikacja problemu, wstępna diagnostyka.
2. Holistyczne podejście do problemu.
3. Edukacja chorych i ich rodzin w zakresie właściwej higieny i pielęgnacji.
4. Zabezpieczenie chorych w środki i produkty kompensujące utraconą sprawność.

Zgodnie z ustawą z dnia 27 października 2017 r. o podstawowej opiece zdrowotnej Pielęgniarka POZ to osoba, która:

1. posiada tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa rodzinnego, albo
2. ukończyła kurs kwalifikacyjny w dziedzinie pielęgniarstwa rodzinnego, albo
3. odbywa szkolenie specjalizacyjne w dziedzinie pielęgniarstwa rodzinnego, albo
4. odbywa kurs kwalifikacyjny w dziedzinie pielęgniarstwa rodzinnego, albo
5. posiada tytuł zawodowy magistra pielęgniarstwa – z którą Narodowy Fundusz Zdrowia zawarł umowę o udzielanie świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej, albo która wykonuje zawód u świadczeniodawcy, z którym Narodowy Fundusz Zdrowia zawarł umowę o udzielanie świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej.

Pielęgniarką POZ jest także osoba, która:

1. posiada tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa: pediatrycznego, środowiskowego, środowiskowo-rodzinnego, przewlekle chorych i niepełnosprawnych, opieki długoterminowej, w ochronie zdrowia pracujących, środowiska nauczania i wychowania, zachowawczego, promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, albo
2. ukończyła kurs kwalifikacyjny w dziedzinie pielęgniarstwa: pediatrycznego, środowiskowego, środowiskowo-rodzinnego, przewlekle chorych i niepełnosprawnych, opieki długoterminowej, w ochronie zdrowia pracujących, środowiska nauczania i wychowania, zachowawczego, promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, albo
3. odbywa szkolenie specjalizacyjne w dziedzinie pielęgniarstwa: pediatrycznego, opieki długoterminowej, środowiska nauczania i wychowania, zachowawczego, promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, albo
4. odbywa kurs kwalifikacyjny w dziedzinie pielęgniarstwa: pediatrycznego, opieki długoterminowej, środowiska nauczania i wychowania, zachowawczego, promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej – udzielająca świadczeń zdrowotnych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej przed dniem 31 grudnia 2024 r.

Ponadto, zgodnie z ustawą dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarki i położnej wykonywanie zawodu pielęgniarki polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych, w szczególności na:

1. rozpoznawaniu warunków i potrzeb zdrowotnych pacjenta;
2. rozpoznawaniu problemów pielęgnacyjnych pacjenta;
3. planowaniu i sprawowaniu opieki pielęgnacyjnej nad pacjentem;
4. samodzielnym udzielaniu w określonym zakresie świadczeń zapobiegawczych, diagnostycznych, leczniczych i rehabilitacyjnych oraz medycznych czynności ratunkowych;
5. realizacji zleceń lekarskich w procesie diagnostyki, leczenia i rehabilitacji;
6. orzekaniu o rodzaju i zakresie świadczeń opiekuńczo-pielęgnacyjnych;
7. edukacji zdrowotnej i promocji zdrowia.

Zakres kompetencji pielęgniarki POZ (a także lekarza POZ i położnej POZ):

• identyfikacja problemu,
• ustalenie rodzaju nietrzymania moczu,
• identyfikacja czynników ryzyka, działania na rzecz ich modyfikacji,
• identyfikacja  chorób towarzyszących – optymalizacja leczenia,
• wstępne badania diagnostyczne,
• ustalenie toru diagnostyczno-leczniczego,
• profilaktyka,
• wdrożenie leczenia (niefarmakologiczne, farmakologiczne),
• edukacja w zakresie higieny,
• edukacja członków rodziny w zakresie pielęgnacji,
• monitorowanie,
• wsparcie.