Prof. Ewa Barcz, kierownik oddziału ginekologiczno-położniczego w Międzyleskim Szpitalu Specjalistycznym w Warszawie udzieliła wywiadu na temat coraz częstszych schorzeń dna miednicy.
– Schorzenia dna miednicy, którymi zajmuję się od wielu lat, są w Polsce coraz częstsze, jednak większość pacjentów/pacjentek w ogóle nie zgłasza tych dolegliwości lekarzom i nie podejmuje leczenia. Powód: nie są to choroby śmiertelne, nie skracają nam życia, na dodatek część osób uważa je za niezwykle wstydliwe. Dlatego odsetek kobiet, leczonych z tego powodu sięga maksymalnie 10 procent chorych.
– O schorzeniach dna miednicy mówi się znacznie rzadziej niż o raku jelita grubego czy odbytnicy. A jest to wiele chorób niezwykle trudnych zarówno do diagnozowania, jak i leczenia. Chodzi m.in. o nietrzymanie moczu, zespół pęcherza nadreaktywnego, przetoki poporodowe, wypadanie macicy, ale także pęcherza, odbytnicy, jelita. To cała grupa chorób, o których się nie mówi wcale. Dużo łatwiej bowiem powiedzieć celebrytce „miałam raka piersi” niż wystąpić komukolwiek i powiedzieć publicznie „nie trzymam moczu, zużywam 7 podpasek na dobę” – podkreśla ginekolog.
W Polsce nie mamy danych epidemiologicznych dotyczących tych problemów, ponieważ nigdy nie przeprowadzono odpowiednich badań populacyjnych, ale dane światowe są naprawdę porażające.
– 30 proc. kobiet dorosłych, ma jakąś formę schorzeń dna miednicy. U kobiet po 50. roku życia ten odsetek wzrasta do 50 proc. a u kobiet 70-letnich do 80 proc. Cieszymy się, że dożywamy osiemdziesięciu lat życia, ale jego jakość, w tym kontekście, jest katastrofalna. Nietrzymanie moczu, wymieniane jest jako trzecia, po porażeniu czterokończynowym i stwardnieniu rozsianym (SM), choroba upośledzająca jakość życia kobiety. Jeśli zestawimy to z odsetkiem osób chorych, to mamy sytuację bardzo złą i to z wielu powodów – mówi prof. Barcz.
I wyjaśnia: – Po pierwsze, świadomość kobiet jest bardzo niska. Przychodzi taki etap w ich życiu, kiedy pojawiają się dolegliwości i pacjentki traktują je jako znak czasu, coś, z czym nic nie można zrobić. A przecież to nieprawda! Po drugie, jesteśmy jednym z niewielu krajów w Europie, gdzie nie ma szkolenia podyplomowego w zakresie schorzeń dna miednicy. Uroginekologia, dziedzina, którą się tym zajmuje, jest stosunkowo młoda, w nowoczesnej formie ma około 20 lat. Mamy ogromny postęp technologiczny w zakresie technik operacyjnych, implantów, materiałów syntetycznych czy nowoczesnych leków – w Polsce absolutnie za tym nie nadążamy, pozostaliśmy w tyle za Europą – podkreśla prof. Barcz.
– Nie mamy edukacji podyplomowej, nie mamy specjalizacji z uroginekologii, którą mają praktycznie wszystkie kraje Europy, nie mamy referencyjnych ośrodków, rejestru powikłań, profilaktyki, fizjoterapii oraz szkolenia pielęgniarek i położnych w tym zakresie. Kobieta trafiająca do szpitala z nietrzymaniem moczu czy wypadaniem narządów miednicy stanowi problem zarówno diagnostyczny jak i terapeutyczny ze względu na niedobory doświadczenia, i dostępności do nowoczesnych technik operacyjnych – dodaje.
Jako trzecią, z głównych przyczyn wymienia złą perspektywę patrzenia na choroby dna miednicy. – Zastanawiamy się na przykład, ilu środków chłonnych powinniśmy refundować dla naszych pacjentek, a powinniśmy myśleć o tym, jak je nowocześnie leczyć, żeby tych środków w ogóle lub prawie w ogóle nie potrzebowały. Świat tak robi. A my mamy 30 proc. kobiet w populacji, którymi mało kto się zajmuje! – wyjaśnia prof. Barcz.
Pacjentki chodzą do toalety po kilkanaście razy dziennie, a także w nocy. – Niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, że 70 proc. wszystkich złamań szyjki kości udowej u kobiet ma miejsce w nocy w drodze do toalety.
Jako czwartą z przyczyn problemów uroginekologii prof. Barcz wymienia problem systemowy związany z wyceną procedur, która nie zmieniła się od 20 lat. – Wtedy był inny sprzęt i inne techniki. Dziś te wyceny są zupełnie nieadekwatne do kosztów, które musi ponieść szpital, choćby na zakup implantów czy sprzętu laparoskopowego – wyjaśnia szefowa ginekologii w Szpitalu Międzyleskim. Zwraca też uwagę na węższy dostęp do farmakoterapii niż jest w innych krajach Europy. – W leczeniu zespołu pęcherza nadreaktywnego w Polsce używamy trzech substancji, na świecie jest ich 8-10. Nowoczesne terapie nie są refundowane, a ponieważ mówimy najczęściej o populacji osób 60-70 letnich, to jest jasne, że ze względu na zasobność portfela, będą się one leczyły lekami starej generacji albo rezygnowały z leczenia.
Czekamy na systemowe rozwiązania problemów, które powinny obejmować z jednej strony kampanię edukacyjną i uświadamiającą dla chorych, z drugiej uświadomienie skali problem lekarzom innych specjalności (lekarzom rodzinnym, geriatrom). Potrzeba nam więc wzrostu świadomości możliwości leczenia i wyleczenia, tak by zarówno pacjentki zaczęły świadomie szukać pomocy ale również żeby lekarze w sposób aktywny pytali o to, o czym kobiety wstydzą się mówić.
Musimy zacząć systemowo zacząć pracować nad poprawą edukacji podyplomowej w tym zakresie. Stworzenie nadspecjalizacji, wymagającej dwu-trzyletniego szkolenia, umiejętności zarówno diagnostycznych jak i terapeutycznych, pozwoliłoby na bardziej adekwatne leczenie chorych oraz stworzenie ośrodków referencyjnych, które odpowiedziałyby na ogromne zapotrzebowanie społeczne oraz zmniejszyłyby zatrważający odsetek powikłań pooperacyjnych, z którymi mamy do czynienia.
Byłoby zasadne przyjrzenie się wycenom procedur i urealnieniem kosztów leczenia naszych pacjentek.
Źródło: www.politykazdrowotna.com