58% mężczyzn po 50. roku życia problemy urologiczne leczy na własną rękę. 78% korzysta z dostępnych bez recepty preparatów ziołowych, które często nie przynoszą pożądanych skutków.
Około 45. roku życia w męskim organizmie rozpoczyna się cykl zmian hormonalnych, w wyniku których gruczoł krokowy zaczyna się powiększać. Dochodzi wtedy do choroby nazywane powszechnie przerostem prostaty lub gruczolakiem prostaty. W ten sposób dochodzi do starzenia się tego narządu, a jego proces bywa długi choć bezbolesny. Z czasem powiększająca się prostata coraz bardziej zaciska się wokół cewki moczowej i zaczynają się kłopoty z oddawaniem moczu. Oddawanie moczu jest coraz trudniejsze, a mężczyzna ma uczucie niecałkowicie opróżnionego pęcherza. Często, tuż po wyjściu z toalety rozpoczyna się krępujące popuszczanie moczu, a i tak pozostaje uczucie jego zalegania w pęcherzu. Sprzyja stanom zapalnym, a nawet zaleganiu moczu w nerkach i ich niewydolności.
Ciągłe parcie na pęcherz i nagła potrzeba oddania moczu jest objawem pęcherza nadreaktywnego.
Pierwszym etapem diagnozy jest badanie stercza i narządów płciowych per rectum. W ten sposób jest oceniana wielkość, kształt, konsystencja, symetria i powierzchnia prostaty. Wszelkie zmiany wymagają dalszej diagnostyki (badanie PSA-oznaczenie antygenu sterczowego, badanie USG, próba kaszlowa, czy badanie urodynamiczne).
Gdy NTM jest efektem łagodnego przerostu prostaty, pacjentom podaje się alfa-blokery. Likwidują one ból podczas oddawania moczu często towarzyszący pacjentom z rozrostem stercza. Leki z tej grupy nie obniżają libido i nie zakłócają funkcji seksualnych, ale często powodują ból głowy i spadek ciśnienia. W leczeniu przerostu prostaty stosuje się również leki hormonalne, które osłabiają wpływ androgenów na jej rozrost. Jednak leki z tej grupy osłabiają libido i bywają przyczyna zaburzeń erekcji.
Jeżeli powodem nietrzymania moczu jest pęcherz nadreaktywny, lekarz może zalecić leki ograniczające nagłe skurcze pęcherza. Należą do nich leki antycholinergiczne i spazmolityczne rozkurczające mięśnie gładkie. W leczeniu pęcherza nadreaktywnego, ze względu na sporo działań ubocznych poprzedniej grupy leków, toksynę botulinową, która podana do pęcherza, poraża te partie mięśni, które są odpowiedzialne za nadmierne skurcze pęcherza i bóle. Częste zastosowanie ma również elektrostymulacja, czyli stymulacja nerwów za pomocą elektrod zewnętrznych i wszczepianych, które pobudzają włókna nerwowe odpowiedzialne za funkcjonowanie mięśni pęcherza i dna miednicy. Coraz powszechniejsze są terapie behawioralne, podczas których pacjent uczy się kontrolowania odruchów związanych z oddawaniem i utrzymaniem moczu oraz ćwiczenia mięśni dna miednicy.
Źródło: Zdrowie (1.08.2016)