W najnowszym Kwartalniku NTM, w artykule profesora Zbigniewa Wolskiego znajdziemy odpowiedź jakie są możliwości leczenia pęcherza nadreaktywnego u pacjentów wykazujących oporność na leczenie lekami antymuskarynowymi.
Badania wskazują, że nawet do 83% chorych przerywa leczenie lekami antymuskarynowymi, częściej nieselektywnymi, zwłaszcza oksybutyniną z powodu nasilonych niekorzystnych objawów pod postacią zaparć, suchości ust, zaburzeń widzenia, zaburzenia rytmu serca, funkcji poznawczych, zalegania moczu lub braku skuteczności. Dodatkowo ograniczeniem stosowania leków antymuskarynowych są pewne postacie jaskry, zaburzenia pamięci, znaczne zaleganie moczu u chorych mężczyzn z przerostem łagodnym gruczołu krokowego. Na podstawie badań klinicznych pacjentów z objawami pęcherza nadreaktywnego, u których stosowano leki antymuskarynowe stwierdzono, iż przerwanie leczenia było spowodowane brakiem efektu leczniczego u ok. 40% z nich, u 22% objawami ubocznymi, a u 18% kosztami.
Postępowanie lecznicze u takich chorych może być wielorakie. Przede wszystkim można zmienić lek nieselektywny na selektywny, można wprowadzić lek w innej formie, np. długo działającą oksybutyninę w plastrach. Jeśli to nie przynosi spodziewanego efektu, następnym etapem może być zastosowanie leku z innej grupy – mirabegronu, leku o działaniu nie antymuskarynowym.
Inną formą leczenia farmakologicznego, mająca na celu wyeliminowanie lub zmniejszenie objawów ubocznych leków antymuskarynowych, jest zmniejszenie ich dawki, przy jednoczesnym wprowadzeniu do leczenia mirabegronu.
Brak ustępowania objawów pęcherza nadreaktywnego po leczeniu farmakologicznym jest dopiero wskazaniem do zastosowania leczenia inwazyjnego, jakim są wstrzyknięcia toksyny botulinowej w ścianę pęcherza podczas cystoskopii. U wybranych chorych z długotrwałymi nasilonymi objawami pęcherza nadreaktywanego, u których nie uzyskuje się poprawy w trakcie leczenia farmakologicznego i następnie toksyną botulinową, istnieje możliwość – niestety nie w Polsce – zastosowania neuromodulacji nerwów krzyżowym. W krańcowych przypadkach u chorych z bardzo nasilonymi objawami i bardzo małą pojemnością pęcherza moczowego, nie reagujących na wyżej wymienione metody leczenia, możliwe jest dopiero leczenie operacyjne polegające na częściowym lub całkowitym usunięciu pęcherza moczowego.
Więcej w artykule: prof. dra hab. med. Zbigniewa Wolskiego „Możliwości leczenia chorych z nasilonymi objawami pęcherza nadreaktywnego opornych na leki antymuskarynowe”.