Opieką medyczną (lekarską i pielęgniarską) w domu są objęci pacjenci, którzy nie poruszają się samodzielnie, ulegli groźnym urazom i nie są w stanie, ze względu na chorobę, samodzielnie się ubrać czy umyć.
Pielęgniarską opieką domową objęci są pacjenci, którzy wymagają udzielania systematycznych świadczeń pielęgniarskich, a jednocześnie nie są objęci świadczeniami opieki długoterminowej realizowanej stacjonarnie oraz nie kwalifikują się do świadczeń hospicjum domowego. Oprócz tego ich stan niesamodzielności oceniany w skali Bartel nie może przekroczyć 60 pkt.
Wśród świadczeń, które mogą być udzielane przez pielęgniarkę w domu chorego znajdują się m,in,: zabiegi higieniczne, świadczenia higieniczno-pielęgnacyjne, podawanie leków, świadczenia diagnostyczne, czyli np. pomiar ciśnienia, pobieranie krwi i wymazów do badań laboratoryjnych, świadczenia usprawniające pacjenta. Poza tym pielęgniarka może również edukować chorego oraz członków jego rodziny w zakresie niezbędnej opieki, a także zapewnić pomoc w uzyskiwaniu świadczeń opieki socjalnej, środków leczniczych i potrzebnego sprzętu.
Lekarz może również wystawić skierowanie na rehabilitację, która odbywa się w domu chorego. Rehabilitacja domowa realizowana jest jednak tylko u chorych, którzy nie mogą samodzielnie się poruszać z powodu m.in. ogniskowego uszkodzenia mózgu, ciężkiego uszkodzenia centralnego i obwodowego układu nerwowego, uszkodzenia rdzenia kręgowego. Ćwiczenia rehabilitacyjne w domu są udzielane również osobom z chorobami przewlekle postępującymi, a w szczególności miopatiami, chorobą Parkinsona, zapaleniem wielomięśniowym, rdzeniowym zanikiem mięśni czy guzami mózgu.
Podstawa prawna
Par. 7, załącznik nr 4, rozporządzenia ministra zdrowia z 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej (Dz.U. nr 140, poz. 1147 z późn. zm.).
Źródło: Dziennik Gazeta Prawna