Diagnostykę w zakresie nietrzymania moczu warto rozpocząć zawsze na poziomie podstawowej opieki zdrowotnej. Począwszy od własnego lekarza rodzinnego. Innymi słowy wiele badań służących rozpoznaniu NTM można wykonać nie tylko u specjalisty, ale już w przychodni POZ.
Pamiętajmy, że każdy obywatel RP, w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, jest przypisany do lekarza oraz pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej. Dotyczy to również osób małoletnich, które przypisano do konkretnego lekarza pediatry.
W tym artykule:
Na poziomie POZ kobieta w ciąży może skorzystać ze wsparcia położnych od 21. tygodnia ciąży. Dotyczy to również młodych matek (do 42 dni połogu).
Położna środowiskowa z kolei realizuje w formie wizyt domowych opiekę pielęgnacyjną nad kobietą po operacji ginekologicznej lub onkologiczno-ginekologicznej. Takie świadczenie udzielane jest na podstawie skierowania od lekarza specjalisty, wystawionego w związku z zakończeniem leczenia szpitalnego. Wizyty domowe położnej środowiskowej obejmują okres od momentu wypisu ze szpitala do całkowitego zagojenia się rany pooperacyjnej.
Położna POZ może pobierać rozmaz cytologiczny, jeśli ma uprawnienia i umowę na ten zakres świadczeń z NFZ.
Podsumowując dobra współpraca lekarza, pielęgniarki i położnej POZ może przyczynić się do skutecznego zdiagnozowania przyczyn inkontynencji i w efekcie pomóc w prawidłowym wdrożeniu terapii.
Dopiero po wykonanej diagnozie oraz braków efektów wdrożonej terapii, lekarz POZ powinien zadecydować o skierowaniu pacjenta/pacjentki na konsultację do specjalisty.
W przypadku kobiet może być to skierowanie na konsultację ginekologiczną lub do innych specjalistów (np. urolog, neurolog, geriatra). W pierwszej kolejności warto wtedy u udać się do ginekologa specjalizującego się w uroginekologii lub placówki specjalizującej się w leczeniu nietrzymania moczu i zatrudniającej ginekologów.
Lekarz POZ może skierować pacjentkę do lekarza urologa. Wtedy warto w pierwszej kolejności udać się z wizytą do urologa specjalizującego się w urologii czynnościowej lub do placówki medycznej specjalizującej się w leczeniu nietrzymania moczu i zatrudniającej urologów. Jeżeli pacjentka należy do grupy osób starszych (75+) lekarz POZ może skierować ją również na konsultację do lekarza geriatry. Inna możliwą opcją jest także uzyskanie skierowania do lekarza neurologa (w szczególności w przypadku uszkodzenia mózgu, obwodowego układu nerwowego czy rdzenia kręgowego), nefrologa lub psychologa.
W przypadku mężczyzn lekarz POZ może skierować pacjenta na konsultację urologiczną lub, podobnie jak w przypadku kobiet, do innego specjalisty (np. geriatry, neurologa czy nefrologa). Również wtedy warto, w pierwszej kolejności, udać się z wizytą do urologa specjalizującego się w urologii czynnościowej lub do placówki medycznej specjalizującej się w leczeniu nietrzymania moczu i zatrudniającej urologów.
Jeżeli pacjent należy do grupy osób starszych (75+) lekarz POZ może skierować go również na konsultację do lekarza geriatry. Inną możliwą opcją jest także uzyskanie skierowania do lekarza neurologa (w szczególności w przypadku uszkodzenia mózgu, obwodowego układu nerwowego czy rdzenia kręgowego), nefrologa (zaburzenia pracy nerek) lub psychologa.
Pediatra również może wydać skierowanie na konsultację urologiczną. Warto wtedy, w pierwszej kolejności udać się z wizytą do urologa dziecięcego lub do placówki medycznej specjalizującej się w leczeniu nietrzymania moczu i zatrudniającej urologów dziecięcych.
Ponadto, bez względu na wiek i płeć warto rozszerzyć diagnostykę o wizytę u fizjoterapeuty specjalizującego się w fizjoterapii urologicznej i/lub ginekologicznej, jednak skierowanie do niego powinna poprzedzać konsultacja lekarza specjalisty (urolog, ginekolog, neurolog, geriatra).
Optymalne będzie wykonanie diagnostyki u urologa, ginekologa (w przypadku kobiet) i fizjoterapeuty. Nierzadko kluczem do sukcesu terapeutycznego będzie właśnie dobra współpraca lekarzy różnych specjalizacji (medycyny rodzinnej, uroginekologii, urologii czynnościowej, urologii dziecięcej, neurologii, nefrologii, geriatrii) oraz fizjoterapeutów specjalizujących się w fizjoterapii urologicznej i/lub uroginekologicznej.