Niezależnie od rodzaju leczenia, najważniejsza jest gruntowna ocena nietrzymania moczu, dzięki której określić można przyczynę oraz rodzaj NTM, a także wybrać najbardziej odpowiedni program leczenia.

W przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu, istnieją metody leczenia zachowawczego (farmakoterapia, fizykoterapia, ćwiczenia) oraz leczenie operacyjne stosowane w cięższych postaciach nietrzymania moczu i w razie niepowodzenia leczenia zachowawczego. Podstawą do zakwalifikowania pacjenta do odpowiedniego typu leczenia operacyjnego jest tzw. badanie urodynamiczne oceniające czynność dróg moczowych w trakcie napełniania oraz opróżniania pęcherza

W przypadku pęcherza nadreaktywnego wstępne badania, pozwalające na zastosowanie odpowiedniej farmakoterapii to badanie USG narządów jamy brzusznej, ocena zalegania w pęcherzu po oddaniu moczu oraz badanie ogólne moczu wraz z posiewem. Gdy leczenie farmakologiczne jest nieskuteczne należy wykonać tzw. badania urodynamiczne oceniające czynność dróg moczowych w trakcie napełniania oraz opróżniania pęcherza.

Nietrzymanie moczu można leczyć zachowawczo lub chirurgicznie. W leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu stosowane jest leczenie zarówno zachowawcze (w tym farmakologiczne) jak i leczenie chirurgicznie. W przypadku nadreaktywności pęcherza leczenie farmakologiczne.
W przypadku mieszanego nietrzymania moczu stosuje się oba wyżej wymienione sposoby leczenia.