Liczba osób po menopauzie i andropauzie z problemami związanymi z inkontynencją (nietrzymaniem moczu) systematycznie rośnie. Dla osób po 50. roku życia obu płci jest to zatem ostatni dzwonek, żeby zadbać o prawidłowy stan mięśni dna miednicy.
Wejście w ten okres zarówno wśród kobiet jak i mężczyzn jest jednym z czynników ryzyka wystąpienia nietrzymania moczu (NTM). U kobiet jest to związane ze zmianami hormonalnymi, w szczególności z obniżeniem poziomu estrogenu. Ma on duże znaczenie dla właściwego funkcjonowania układu moczowo-płciowego, bo odpowiada za utrzymanie właściwej elastyczności mięśni. Z kolei u mężczyzn wynika z obniżenia poziomu wielu hormonów, w tym testosteronu, melatoniny, estronu, estradiolu czy hormonu wzrostu. Również u mężczyzn mogą się wtedy zdarzyć uderzenia gorąca, nadmierna potliwość i palpitacje serca. Często dochodzi do przerostu prostaty a w jego konsekwencji do problemów z oddawaniem moczu.
U osób w wieku meno- i andropauzalnym mogą wystąpić różne rodzaje nietrzymania moczu. Dostępne badania wskazują, że wraz z wiekiem u kobiet zwiększa się szczególnie odsetek osób ze zdiagnozowaną postacią mieszanego NTM. U mężczyzn zaś rośnie liczba osób z mokrym OAB (zespół pęcherza nadreaktywnego). Wysiłkowe nietrzymanie moczu polega na niekontrolowanym popuszczaniu w trakcie wysiłku, kichania, śmiechu czy chodzenia. Dotyczy zatem każdej czynności, która wywołuje wzrost ciśnienia w brzuchu. Parcia naglące to trudna do powstrzymania potrzeba nagłego oddania moczu, niezależna od naszej woli.
Na rynku dostępne są różne rodzaje środków absorpcyjnych: wkłady urologiczne, pieluchy anatomiczne, majtki chłonne oraz pieluchomajtki. Odpowiedni dobór środków absorpcyjnych jest niezwykle ważny. Powinny być one stosowane bez względu na jakim etapie jesteśmy: diagnostyki, wdrożenia terapii czy już po jej zakończeniu. Często efektem leczenia jest jedynie ograniczenie częstotliwości epizodów utraty moczu. Co jednak pozwala na zmianę zaopatrzenia z majtek chłonnych na małą wkładkę urologiczną.
Zanim jednak pojawią się problemy z utrzymaniem moczu, warto zadbać o odpowiednią profilaktykę. Należy do niej: właściwe odżywianie, utrzymanie prawidłowej wagi, ograniczenie używek oraz zrównoważoną aktywność fizyczną, w tym szczególnie ćwiczenia wzmacniające mięśnie dna miednicy w przypadku ich osłabienia. Kiedy jednak na profilaktykę jest już za późno, trzeba się liczyć z bardziej inwazyjnym leczeniem. W przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu oznaczać może już nieodwracalne leczenie zabiegowe. W przypadku nietrzymania moczu z parcia złotym standardem jest terapia farmakologiczna, która jednak w Polsce jest mocno ograniczona.