Szacuje się, że co dziesiąta kobieta, po 45 roku życia zmaga się z nietrzymaniem moczu. Niestety kobiety nie traktują tej przypadłości jako schorzenia i nie zdają sobie sprawy z tego, że jest to w pełni wyleczalna choroba. Nietrzymanie moczu dotyczy nie tylko kobiet starszych, ale również młodsze z nich dotyka ta przypadłość.
Bezwiedne oddawanie moczu jest bardzo uciążliwe dla każdej kobiety bez względu na to, w jakim jest wieku. Częste wizyty w toalecie powodują dyskomfort i izolację społeczną.
W zależności od ciężkości schorzenia przyjmuje się trzystopniową skalę klasyfikacji nietrzymania moczu. Pierwszy stopień to niewielkie popuszczanie lub całkowite nietrzymanie moczu przy dużym wysiłku, drugi przy nieznacznym wysiłku, trzeci przy najmniejszym wysiłku lub niezależnie od niego. W sytuacjach, gdy do uciekania moczu dochodzi w momencie kichnięcia, kaszlu, śmiechu lub, gdy podnosimy coś ciężkiego mamy do czynienia z tzw. wysiłkowym nietrzymaniem moczu. Jest to najczęściej spotykana postać tej choroby. Spowodowana jest ona niewydolnością zwieracza cewki moczowej, na którą ma wpływ osłabienie mięśni dna miednicy i prawidłowego napięcia przepony moczowo-płciowej.
Nietrzymanie moczu dotyka zarówno mężczyzn jak i kobiety, ale kobiety znacznie częściej cierpią na tą chorobę. Przyczyn występowania nietrzymania moczu u kobiet jest bardzo wiele. Jedną z nich jest mechaniczne uszkodzenie mięśni przepony moczowo-płciowej. Najczęściej dochodzi do niego w trakcie porodu. Każdy kolejny poród ze sobą ryzyko coraz większego osłabienia mięśni przepony.
Innym rodzajem nietrzymania moczu jest tzw. nietrzymanie moczu z przepełnienia. Spowodowane jest zmniejszoną kurczliwością mięśnia wypieracza lub atonią pęcherza moczowego, która często towarzyszy takim chorobom jak np. nefropatia cukrzycowa. Również przyjmowanie niektórych leków psychotropowych, uspokajających, nasennych czy moczopędnych może powodować niekontrolowany wyciek moczu.
Nietrzymanie moczu jest także objawem często współistniejącym z innymi chorobami jak np. cukrzyca, chorobach Alzheimera i Parkinsona, stwardnienie rozsiane czy też występuje po różnego rodzaju udarach i operacjach układu moczowo płciowego jak również w wielu innych schorzeniach.
Istnieje bardzo wiele sposobów na pozbycie się tej przykrej dolegliwości. Niestety większość kobiet nie wie o tym. Każda kobieta po wystąpieniu pierwszych objawów powinna się udać do ginekologa, urologa czy neurologa. Im wcześniej się zdecyduje na leczenie tym większa szansa na to, że leczenie potrwa krócej i będzie ona mogła szybciej powrócić do normalnego życia.
Do najczęściej wykonywanych badań diagnostycznych należą , oprócz badania ginekologicznego, badanie krwi i moczu, USG narządu rodnego, badanie urodynamiczne czy radiologiczne. Po przeprowadzeniu tych badań lekarz określi przyczynę oraz stopień zaawansowania choroby i podejmie odpowiednie leczenie. W zależności od tego jak dalece posunięta jest choroba lekarz może zalecić leczenie zachowawcze bądź operacyjne. Leczenie zachowawcze polega na stosowaniu odpowiednich ćwiczeń wzmacniających mięśnie dna miednicy. Do najczęściej stosowanych ćwiczeń należą tzw. ćwiczenia Kegla czy biofeedback. Czasami stosuje się także elektrostymulację mięśni dna miednicy.
W części przypadków leczenie zachowawcze nie daje zadowalających rezultatów i konieczne jest leczenie operacyjne. Oprócz metod tradycyjnych, istnieją też metody laparoskopowe. Dosyć popularne w ostatnich latach są zabiegi taśmowe, takie jak TVT czy IVS. Polegają one na zakładaniu specjalnej taśmy podtrzymującej. Są to metody małoinwazyjne , dające spory komfort pacjentkom, a przy tym dają wysoki odsetek wyleczeń.
Nietrzymanie moczu jest schorzeniem, którego leczenie wymaga długiego czasu. Dlatego tak ważną rzeczą jest, by kobiety zgłaszały się do lekarza jak najwcześniej.
Źródło: www.forumginekologiczne.pl