Gdy w OAB farmakoterapia nie działa

Z artykułu lek. med. Tadeusza Hessela z Oddziału Urologii i Urologii Onkologicznej Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie z trzeciego tegorocznego numeru Kwartalnika NTM dowiemy się jakie są alternatywne metody leczenia pęcherza nadreaktywnego w przypadku gdy zawodzi farmakoterapia.

Do podstawowej farmakoterapii w leczeniu zespołu pęcherza nadreaktywnego (ang. overactive bladder, OAB) należą leki antycholinergiczne. Wśród nich są zarównoleki starego typu, jak oksybutynina, tolterodyna, jaki nowe – np. darifenacyna czy solifenacyna. Nowością w farmakologicznym leczeniu OAB i jednocześnie alternatywą dla leków antycholinergicznych jest mirabegron – antagonista receptorów beta-3-adrenergicznych.

Prócz farmakoterapii możemy wymienić następujące możliwości terapeutyczne:

1. Zmianę stylu życia poprzez:
   a) zmniejszenie spożycia kawy,
   b) utratę masy ciała,
   c) ograniczenie spożywanej ilości płynów,
   d) zaprzestanie palenia papierosów.
2. Fizjoterapię:
   a) trening pęcherza,
   b) ćwiczenia mięśni dna miednicy,
   c) elektrostymulację nerwu piszczelowego.
3. Właściwe użycie produktów absorpcyjnych – dla osób z nietrzymaniem moczu z parć, które nie chcą lub nie mogą być leczone w inny sposób lub w przypadku których inne metody terapii okazały się nieskuteczne.

Co rozumiemy poprzez brak działania farmakoterapii?

Oznacza to stan, gdy nie udało się uzyskać satysfakcjonujące kontroli choroby lub gdy pacjent nie toleruje skutków ubocznych preparatów. Można wtedy rozważyć leczenie bardziej inwazyjne, czyli leczenie chirurgiczne, takie jak: iniekcje z toksyny botulinowej oraz neuromodulację nerwów krzyżowych, auto-augmentację pęcherza moczowego, augmentację pęcherza moczowego, wytworzenie innego odprowadzenia moczu – tzn. chirurgicznego utworzenia innego miejsca niż pęcherz moczowy, przez który może się wydostawać mocz, np. poprzez zbiornik jelitowy, czy rizotomię krzyżową.

Więcej w Kwartalniku NTM.