Problemy z prostatą nękają co czwartego mężczyznę po 40. i co drugiego po 50. roku życia, a rak prostaty jest obecnie drugim (po raku płuca) najczęściej występującym nowotworem u mężczyzn w Polsce.
Ponad połowa mężczyzn w wieku dojrzałym ma problemy z oddawaniem moczu. Na wskutek starzenia się i zmian hormonalnych okresu przekwitania dochodzi do powiększania się gruczołu krokowego tzw. prostaty. Samo powiększenie się gruczołu nie może być podstawą do rozpoznania łagodnego rozrostu prostaty. Musi występować więcej objawów ze strony dolnych dróg moczowych takich jak: częste oddawanie moczu, także w nocy, przeszkody w oddawaniu moczu tj. zwolniony strumień moczu, uczucie niecałkowitego opróżnienia pęcherza, bolesne oddawanie moczu czy kłopoty z rozpoczęciem mikcji (oddawania moczu). Dopiero wystąpienie tych elementów w różnym nasileniu upoważnia do rozpoznania łagodnego rozrostu prostaty.
Choć przerost prostaty sam w sobie nie jest groźnym zjawiskiem, jego zlekceważenie może prowadzić do poważnych powikłań, np. kamicy pęcherza czy nawracających zakażeń dróg moczowych. Często zdarza się mylenie łagodnego przerostu prostaty z rakiem prostaty, szczególnie, że rak prostaty początkowo rozwija się bezobjawowo, a od pojawienia się pierwszych komórek nowotworowych do wystąpienia widocznych symptomów nowotworu może upłynąć nawet kilkanaście lat.
Raka prostaty rozpoznaje się zwykle u mężczyzn po 60. roku życia, u młodszych występuje wyjątkowo rzadko. Ryzyko zachorowania jest ponad dwukrotnie wyższe u mężczyzn, których ojciec lub brat chorował albo choruje na ten nowotwór. Częściej występuje u osób otyłych, stosujących dietę bogatą w tłuszcze pochodzące z wołowiny oraz wysokotłuszczowe pokarmy mleczne. Istotny czynnik związany z jego rozwojem stanowi także palenie tytoniu.
Z danych raportu Krajowego Rejestru Nowotworów za rok 2014 wynika, że zachorowalność na raka prostaty wynosi około 9 tys. przypadków rocznie, a śmiertelność blisko 4 tys. Eksperci szacują, że ze względu m.in. na starzenie się społeczeństwa, nowotwór ten będzie pojawiał się coraz częściej.
Przebieg raka prostaty nie zawsze wygląda tak samo. U jednych przez długi czas przebiega bezobjawowo, albo powoduje jedynie nieznaczne dolegliwości przypominające objawy typowe dla łagodnego rozrostu gruczołu krokowego, do których należą częste oddawanie moczu lub trudności w jego oddawaniu. U innych dochodzi do zajęcia tkanek otaczających stercz oraz do powstania przerzutów. W sytuacji, gdy dochodzi do powiększenia samego narządu oraz zajęcia otaczających tkanek, mogą wystąpić takie objawy jak: krwiomocz, uczucie pieczenia przy oddawaniu moczu, bóle w podbrzuszu, nietrzymanie moczu, zaburzenia wzwodu, bóle okolicy lędźwiowej i krocza oraz obecność krwi w spermie.
Podstawowymi metodami stosowanymi przy rozpoznaniu raka gruczołu krokowego są: wywiad lekarski, badanie przez odbytnicę (łac. per rectum), określenie stężenia PSA. Stopień zaawansowania raka, od którego m.in. zależy wybór metody leczenia, określa się na podstawie badań obrazowych, np. ultrasonografii przezodbytniczej gruczołu krokowego -TRUS, rezonansu magnetycznego prostaty (MRI), scyntygrafii kości, zdjęcia rentgenowskiego klatki piersiowej.
Guz ten rozwija się stosunkowo powoli, niekiedy bezobjawowo, dlatego tak ważne jest wykrycie go w fazie, w której można leczyć go radykalnie i skutecznie. Wczesnemu wykrywaniu raka może służyć regularne badanie gruczołu krokowego u urologa. Co najmniej raz w roku zaleca się je osobom, które przekroczyły 50. rok życia lub wcześniej, w przypadku pojawienia się objawów zaburzeń w oddawaniu moczu, lub wówczas, gdy w najbliższej rodzinie (ojciec, brat) odnotowano zachorowanie na raka stercza w młodym wieku. Niestety, wielu mężczyzn odwleka wizytę u urologa. Spowodowane jest to zarówno skrępowaniem, jak i brakiem podstawowej wiedzy na ten temat.
Źródło: www.portalemedyczne.pl